دنیای اطرافم این روزها پر از اخبار است. در خیابان صدای ماشین‌های تبلیغاتی اردوغان از گوشم می‌گذرد و گوشه‌ای از پیاده رو سازمان‌های مردم‌نهاد برای کمک بشر دوستانه به غزه میز برپا کرده‌اند. خبرهای مهم از تایم‌لاین‌های توییتر و فیسبوکم عبور می‌کنند، دختران کوبانی جلوی تحجر قصابان ِ سیاه‌پوش ایستاده‌اند، مدارس و بیمارستان‌های غزه طعمه‌ی مجهزترین ارتش دنیا می‌شوند و دبیرکل سازمان ملل با «مجرمانه» خواندن یک مورد از حملات اسرائیل به مدرسه‌ای تحت کنترل آن سازمان، دنبال عاملان آن می‌گردد!

جهان بی‌رحم شده و این تقصیر ما انسان‌هاست. رئیس جمهور قدرمت‌مندترین کشور جهان سیاست‌های ضدجنگ‌ دارد و دنیا به سیاست‌های ضد جنگ نزدیک شده اما اطراف کشور و در منطقه همه دنبال جنگیدن هستند. ما انسان‌ها چه کرده‌ایم که از اکراین تا افغانستان دنیا در حال جنگیدن برای به دست آوردن قدرت است؟ آیا ایدلوژی بهانه نیست؟ چاه نفت هدف است و اجرای شریعت بهانه‌ی داعش، پیش‌روی شهرک‌ سازی هدف است و نوجوانان کشته‌شده‌ی اسرائیلی بهانه، گرفتن ریاست جمهوری هدف است و گفتگوی کاندیداهای ریاست‌جمهوری افغانستان بهانه، قدرت طلبی اردوغان که دیگر نمی‌تواند نخست‌وزیر باشد هدف است و پیشرفت در صدمین سال ِ جمهوری ترکیه بهانه است.

جهان امروز حاصل قدرت‌طلبی با بهانه‌های بشر دوستانه، عدالت خواهانه و حتی شریعت‌مدارانه شده. این جهان را تک تک ما ساخته‌ایم. ما که با هم گفتگو نمی‌کنیم و وقتی ایدلوژی‌هایمان متضاد است، به سوی یکدیگر حمله ور می‌شویم. ما که زیر یک پست فیسبوکی، یاداشت‌های تحریک‌آمیز می‌گذاریم و یا به جای توجه به جان ِ کلام فردی، با پیش‌قضاوت بحث خوبی را به حاشیه می‌بریم. دنیای ما پر از عقده شده، پر از آنارشیست، دنیای امروز در هرج و مرج ِ نداشته‌های در دل مانده، انقلاب ِ کثافت و خون را راه‌انداخته و این پوست‌انداختن هرگز زایمان ِ مثلا خاورمیانه‌ی جدیدی نیست. این ادامه‌ی روند خشونت‌بار قدرت‌طلبی جوامع عقب‌مانده و در حال پیش‌رفت است که نگرانی کشورهای پیشرفته برای از دست دادن جایگاه‌شان، به آن دامن میزند. اگر آن‌هایی که ثروت‌ دارند اما صنعتی نیستند به صنعت دست پیدا کنند، دنیای صنعتی دیگر نمی‌تواند سرمایه‌ای برای تولید و عرضه و بعد بالابردن قدرت خود داشته باشد. کشورهای صنعتی به دنبال پیشرفت به بهانه‌ی حقوق بشر ظاهرسازی می‌کنند اما هدف، ماندن در راس قدرت است.

پیوست به پست:  بمباران یک مدرسه دیگر مملو از آوارگان فلسطینی در رفح

خارج از پست: آگوست که تمام شود، سپتامبر شلوغی خواهم داشت. ماه تولدم بیا که منتظر تو‌ام.