درک میکنم ما آدم ها برای اعتماد کردن به همدیگه نیاز به زمان داریم تا شناخت بهتری نسبت به هم پیدا کنیم.
رک بودنم رو اونقدر دوست دارم که دوست ندارم به خاطر سکوت یا گذشتن از اصول محبوب باشم.
اما دوست داشتم و دارم همیشه قابل اعتماد بوده و باشم. نمی دونم چقدر موفق بودم ولی در این مسیر حرکت کردم و می کنم.
همه آدم ها رو دوست دارم و زیبایی آدم ها رو برجسته تر از بدی و بداخلاقیشون می بینم. همدیگه رو دوست داشته باشیم و مهربونی رو از یاد نبریم.
ممکنه این آخرین پست من باشه یا آخرین باری باشه که پست منو می خونید، زلزله، تصادف، حمله یک مهاجم و… می تونه ما آدم ها رو از هم بگیره. وقت برای مهربونی کمه، دوست داشتن زیباست.
پیوست به پست: قبرستان دنیزلی

خارج از پست: از اپ اندروید وردپرس کمال تشکر و سپاس رو دارم!