امروز 19آذر برابر با دهم دسامبر، روز جهانی حقوق بشر است. این روز به مناسبت تصویب اعلامیه حقوق بشر در 65 سال پیش نام‌گذاری شده. ایران در سال 1354 یعنی 38 سال پیش آن را امضا کرده است.  اگر چه برخی از فعالان سیاسی، مدنی و اجتماعی ایرانی این حقوق را نادیده می‌گیرند اما این 30 ماده حقوق مدنی، اجتماعی و سیاسی، حقوق ما اقلیت‌های جنسی را به رسمیت می‌شناسد. متاسفانه حتی دیده شده بعضی از دوستان ِ فعال در زمینه‌ی حقوق بشر نیز توجه خود را از حقوق اقلیت‌های جنسی به ویژه همجنسگرایان ایرانی برداشته‌اند و با اهمیت ندادن به حقوق اقلیت‌های جنسی، به نظام حاکم و جامعه همجنسگراستیز/هراس ایرانی برای سرکوب حقوق قانونی ما کمک می‌کنند.

از این رو گمان می‌کنم ما اقلیت‌های جنسی ایرانی از ابتدایی‌ترین حقوق خود محرومیم. امروز از حقوق اقلیت‌های مذهبی و قومی صحبت‌های زیادی می‌شود اما بحثی از حقوق تضییع شده‌ی ما نیست. بخشی از این امر به انفعال اقلیت‌های جنسی در حوزه‌های حقوق بشری مربوط میشود و بخش دیگری به مصلحت اندیشی که بر گرفته از تفکر رفتار نظام است. این که کدام طرف درست می‌گوید، برای من اینجا اهمیت ندارد و مجال بحث درباره‌ی آن نیست بلکه اهمیت در عدم توجه‌ی خودمان به این گونه مناسبت‌ها و فرصت سوزی‌هاست. این که نسبت به ابداع روزهای نامتعارف حساسیم اما برای چنین روزهایی ایده‌های خوبی نداریم تا توجه بین‌المللی را به خود جلب کنیم. توجه بین‌المللی می‌تواند فشار را بر سازمان‌های ایرانی ِ دمکراسی‌خواه و فعال در زمینه‌ی حقوق بشر ایجاد کند. این فشار حتما باعث دیده شدن و توجه حقوق ما می‌شود و گشایش‌های عظیمی در این رابطه ایجاد می‌کند.

برای ایجاد ایده و فعالیت نیاز به تشکیلات عظیم و ساخت یک سازمان نداریم. تجربه‌هایی مانند گرامی داشت 17می به ما نشان داد میشود در یک اجتماع، ایده‌هایی برای گرامی داشت یک روز بین‌المللی داشت و آن را اجرا کرد. امیدوارم باری دیگر شاهد این گردهمایی‌ها و هم‌اندیشی‌ها باشیم تا گره‌ای از مشکلات ِ حقوق بشری اقلیت‌های جنسی ایرانی گشوده شود.

پیوست به پست: درباره و متن کامل اعلامیه حقوق بشر را اینجا بخوانید.

خارج از پست: ده روز دیگر شب یلداست. قرار هر سالمان که یادتان هست؟ از همین حالا آماده‌ی اعترافات شب یلدا هستم، شما چطور؟!