روزی که آمدم به بیمارستان را به یاد می آورم. وقتی که شما بر روی تخت نشسته بودین و با دیدن من ابرو به بالا دادین و با هیجان پیش از من سلام کردین. اما حواس من به مانیتور بالای سرتان رفت، وقتی که ضربان قلبتان را بالا دیدم. یک روزی از انژیوپلاست شما گذشته بود و همه ی ما خوشحال از به خیر گذشتن عمل سخت شما بودیم. وقتی به من اشاره کردین چند تخت آن طرف تر بهزاد نبوی بستری است باز یادتان آمد تذکر دهید که من به سراغ سیاست پرهزینه نروم وبر خلاف برادرانت سیاست مدارانه رفتار کنم. 

هیچ وقت مخالف رفتارهای سیاسی من نبودی. حتی روزی که از مدرسه مرا اخراج کردند و شما مقابل ناظم مدرسه ایستادی و مرا تایید کردی. با خاطره ای که همیشه آن را تعریف می کنی، رساله خمینی. وقتی که شما در حمایت از پسر عمویتان آن را پنهان کردی تا او مهر به شما ببندد. از تظاهراتی که همراه خواهران خردسال و پدرم می رفتید، از خانه ما که کانون مبارزان شده بود و… .

اما چگونه من که در این خانواده آزادی خواه و آزاده رشد کردم در مقابل ظلم بایستم؟ چگونه وقتی خواهران و برادرانم از کنار من می گذرند من بی تفاوت بمانم؟ چگونه هزینه ای برای خانه ام ندهم که باغمان ویران است؟

مادر نگرانی تو را در روزی که عشق به خطر می رفت کامل به جان دیدم اما از من نخواه فردا کنار برادرانم نباشم. به شما دروغ می گویم که بیرون هستم، قزوین مانده ام، با دوستانم هستم، تا شما را به انتظار بازگشت نمانید. مرا برای دروغ ببخشید که بدترین گناه است. من قول می دهم اسیر نشوم، شهید نشوم و اگر کتکی هم خوردم دردش کم باشد تا شما متوجه نشوید که درد بکشید.

فردا می روم چرا که در کنار هدف شخصی هر فرد که حضور و خطر بیهوده را می رساند، هدف کلی و واحدی هست. اسارت دو زن و مردی که به ما اعتماد کردند. مردی که برای نجات دین رحمانی اش جدایی را از سیاست بیانیه کرده بود و مردی که تعین نظام را حق مردم می داند و شجاعانه کنار نکشید و نمی کشد. فردا می روم تا با دختران و پسران میر و شیخ تولد میر حسین را جشن بگیریم. فردا می روم تا کنار برادرانم قیامت را نشانشان دهیم که اگر شعار می دادیم: «اگر موسوی دستگیر بشه ایران قیامت میشه» حقیقت بود.