صدای قلبم را می شنوم. چشمانم به سقف گره می خورد. به راست می رهانمشان و دیواری را می بینم که میز و دراوری آن را پوشانیده است. ناگهان به چپ می چرخانمشان و دیوار پوشانیده از پوستر را می یابم. دستانم را به زمین می کشم و پس از لمس تشک به زمین ول می شود. با یک حرکت سریع به سمت گوشی ول شده بر زیر تخت هجوم می برم و اس.ام.اس اش را می خوانم. و بعد پاسخ می دهم: «چشمانم را از خواب بدی که دیده ام باز می شود. همچون نوزادی می شوم که به دنبال مادر خود چشم می رهاند و زار می زند. تا بیایی و نوازشم دهی، بوسه ام دهی و شیرم دهی. اس.ام.اس های هر آغازت حکم تمام این ها را برایم یافته. سلام، ظهر بخیر»
-
دنبالکردن
دنبالشده
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Inner Self - هویت درون 
دوری خیلی سخته..فقط اون آغوشه میتونه التیامش بده..همین و بس!یوسف
لایکلایک
روز معمولا با صبح شروع ميشه..نه شايان؟..D-:كيا
لایکلایک
اميدوارم روزي برسه كه با اسم ام اسم از خواب بيدار نكنم! مي دوني چرا؟!چون مي خوام خودم با نوازش از خواب بيدارت كنم…عزيزمييييييييييييييييييييييييي
لایکلایک
امیدوارم این دوری هر چه زودتر تموم شه…آخه تحمل اش خیلی سخته
لایکلایک
ای بابا پاشو بیا نزدیکترش دیگهمگه قرار نبود بیای؟به خاطر کمکت تو وبلاگ ممنونم ازت عزیزمبوسس
لایکلایک